Το ΣτΕ σε σειρά αποφάσεων του τα τελευταία χρόνια έχει εξετάσει διάφορα ειδικά ζητήματα σχετικά με την αλληλέγγυα ευθύνη.  Μεταξύ άλλων:

Δικονομική θέση ομορρύθμων εταίρων λυθείσας εταιρίας

Με την ΣτΕ 1728/2023 κρίθηκαν τα εξής:

Επειδή, από τις προπαρατεθείσες διατάξεις συνάγεται καταρχάς ότι στην περίπτωση λύσεως προσωπικής εταιρίας, οι καταλογιστικές των φόρων πράξεις νομίμως εκδίδονται στο όνομα της λυθείσας εταιρίας, εφόσον οι πράξεις αφορούν φορολογικές οφειλές ή παραβάσεις που ανάγονται σε διαχειριστικές περιόδους, κατά τις οποίες υφίστατο ακόμη η εταιρία ή δεν είχε περατωθεί το στάδιο της εκκαθαρίσεως. Περαιτέρω, σύμφωνα με το άρθρο 22 του Εμπορικού Νόμου (β.δ. της 19.4/1.5.1835), όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο εν προκειμένω χρόνο [προ της καταργήσεως του άρθρου αυτού με τις διατάξεις της παρ. 2 του άρθρου 294 του ν. 4072/2012 (Α΄ 86/11.4.2012), βλ. ήδη άρθρο 249 επ. του νόμου αυτού], η ευθύνη των ομορρύθμων εταίρων για τα χρέη της ομόρρυθμου εταιρίας είναι απεριόριστη και εις ολόκληρον.

Εξάλλου, εν αντιθέσει με τον προϊσχύοντα Κώδικα Φορολογικής Δικονομίας (π.δ. 331/1985, Α΄ 116), ο οποίος προέβλεπε ότι δικαίωμα προσφυγής έχει «εκείνος που βαρύνεται άμεσα από την πράξη» ή «εκείνος στον οποίο παρέχεται ειδικά το δικαίωμα αυτό από τον ουσιαστικό νόμο» (άρθρο 74 παρ. 1), ο Κ.Δ.Δ., οι διατάξεις του οποίου τυγχάνουν, εν προκειμένω, εφαρμογής, ορίζοντας στο άρθρο 64 παρ. 1 περ. α΄ ότι προσφυγή μπορεί, μεταξύ άλλων, να ασκήσει όποιος «έχει άμεσο, προσωπικό και ενεστώς έννομο συμφέρον» ταυτίζει την ενεργητική νομιμοποίηση με το έννομο συμφέρον, αποσυνδέοντάς την από την ύπαρξη ιδίας φορολογικής υποχρέωσης του προσφεύγοντος (πρβλ. ΣτΕ 1316/2012 επταμ.). Ενόψει των ανωτέρω, συνάγεται ότι κατά πράξεως, η οποία έχει εκδοθεί στο όνομα λυθείσας ομόρρυθμης εταιρίας και έχει κοινοποιηθεί στους κατά τον χρόνο λύσεως της εταιρίας ομορρύθμους εταίρους, νομιμοποιούνται να ασκήσουν προσφυγή ενώπιον του διοικητικού πρωτοδικείου της έδρας της εταιρίας και οι ομόρρυθμοι εταίροι. Μπορούν δε να ασκήσουν την προσφυγή, είτε όλοι μαζί, είτε ορισμένοι από αυτούς, είτε και ο καθένας χωριστά, και να ζητήσουν την ακύρωση ή τροποποίηση της καταλογιστικής πράξεως κατά το ποσοστό συμμετοχής τους στην εταιρία (…)

Ευθύνη προσωρινής διοίκησης ορισμένης με δικαστική απόφαση κατά το άρθρο 69 του Α.Κ.

Με την ΣτΕ 753/2021 κρίθηκαν τα εξής:

Ως εκ της περιορισμένης κατά τα ανωτέρω έκτασης της ευθύνης των διοικούντων Α.Ε. που καθιερώνει η παρ. 3 του άρθρου 115 του Κ.Φ.Ε., η διάταξη αυτή, κατά την έννοιά της, εν όψει και του σκοπού της, που συνίσταται στη διασφάλιση της τακτικής και έγκαιρης είσπραξης των παρακρατουμένων και επιρριπτομένων φόρων, καταλαμβάνει όλα τα πρόσωπα που κατά τον κρίσιμο χρόνο λειτουργίας της εταιρείας την διοικούν, ακόμη και εάν πρόκειται για μέλη προσωρινής διοικήσεως διορισθείσας δικαστικώς βάσει του άρθρου 69 του Αστικού Κώδικα.

Δεν μπορεί δε να θεωρηθεί ότι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωρινότητας του διορισμού τους και της περιορισμένης, κατά κανόνα, εξουσίας τους, όπως αυτή οριοθετείται με την απόφαση του πολιτικού δικαστηρίου, αποκλείουν την υποχρέωση και, συνακόλουθα, την ευθύνη τους για την καταβολή των φορολογικών οφειλών της Α.Ε. από παρακρατούμενους και επιρριπτόμενους φόρους, εφόσον οι σχετικές αξιώσεις του Δημοσίου γεννώνται, μετά την 1.12.1998, κατά το χρονικό διάστημα της θητείας τους, δοθέντος ότι, κατά τα προεκτεθέντα, στις εξουσίες της προσωρινής διοίκησης περιλαμβάνεται, ως υπόθεση επείγουσας φύσεως, που δεν μπορεί να αναβληθεί, η εκπλήρωση τυχόν ανακυπτουσών κατά το χρονικό διάστημα της θητείας της φορολογικών υποχρεώσεων της Α.Ε.

Ευθύνη ασκούντος στην Ελλάδα την διοίκηση εταιρίας με έδρα σε κράτος που δεν έχει υπογράψει με την Ελλάδα σύμβαση διοικητικής συνδρομής σε φορολογικά θέματα

Από την περίληψη που έχει δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα adjustice.gr για την όλως πρόσφατη υπ’ αριθμ. 1355/2025 απόφαση προκύπτουν τα εξής:

Σύμφωνα με το άρθρο 115 παρ. 2 Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος ν. 2238/1994, σε συνδυασμό με το άρθρο 101 του ίδιου Κώδικα, καθώς και προς τις αρχές του ρεαλισμού του φορολογικού δικαίου και της φορολογικής διαφάνειας, προκειμένου περί εταιρείας η οποία συνεστήθη σε κράτος (Λιβερία) που δεν έχει υπογράψει με την Ελλάδα σύμβαση διοικητικής συνδρομής σε φορολογικά θέματα (με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη, ως προς την εν λόγω εταιρεία,  η ανταλλαγή και ελεγξιμότητα των σχετικών πληροφοριών),  και για την οποία (εταιρεία) αποδείχθηκε ότι μοναδική της δραστηριότητα στην Ελλάδα ήταν η για κάποιο χρονικό διάστημα εκμετάλλευση ορισμένου ακινήτου, ότι η νομική της προσωπικότητα στην πραγματικότητα υποχωρούσε έναντι των φυσικών προσώπων που αποτελούσαν τους πραγματικούς της ιδιοκτήτες (beneficial owners), ότι τελικά διέκοψε κάθε δραστηριότητα στην Ελλάδα (μεταβίβαση του πιο πάνω ακινήτου, μη ύπαρξη καν γραφείου), και ότι, κατά τον χρόνο της διακοπής της δραστηριότητάς της, συγκεκριμένο πρόσωπο (από τους ως άνω πραγματικούς της ιδιοκτήτες) ήταν, όπως αποδείχθηκε, ο ασκών τη διοίκησή της στην Ελλάδα, νομίμως κρίθηκε ότι το πρόσωπο αυτό, λόγω της τελευταίας αυτής σχέσης του με την εταιρεία, η οποία, υπό τα ανωτέρω ιδίως δεδομένα, είχε τον χαρακτήρα διακόψασας τη δραστηριότητά της στην Ελλάδα υπεράκτιας εταιρείας, ήταν αλληλεγγύως υπεύθυνο, κατά τις ως άνω διατάξεις, για ταμειακώς βεβαιωθέντα χρέη της από φόρους εισοδήματος και σχετικές προσαυξήσεις.