ΕφΑθηνών 5887/2018

Εν προκειμένω, το Δικαστήριο έκρινε επί του ευαίσθητου ζητήματος της μεταθανάτιας τεχνητής γονιμοποίησης και με την απόφαση του υπερέβη την στενή γραμματική ερμηνεία της διάταξης του άρθρου 1457 περ. β., σύμφωνα με την οποία η τεχνητή γονιμοποίηση μετά το θάνατο του συζύγου επιτρέπεται μόνο εάν ο τελευταίος είχε συναινέσει με συμβολαιογραφικό έγγραφο σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση και να επιτραπεί στην αιτούσα, με την παροχή της αιτούμενης άδειας, να προβεί σε τεχνητή (εξωσωματική) γονιμοποίηση μετά το θάνατο του συζύγου της, παρά το γεγονός ότι η συναίνεση του τελευταίου δεν είχε δοθεί με συμβολαιογραφικό έγγραφο, όπως προβλέπεται στο άρθρο άρθρο 1457 ΑΚ, αλλά είχε ρητά και εγγράφως εκφραστεί στο έντυπο συγκατάθεσης για κρυοσυντήρηση σπέρματος της Μονάδας Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής.

Ειδικότερα, το Δικαστήριο έκρινε ότι: «…Λαμβανομένων τούτων υπόψη και συγκεκριμένα: α) του θανάτου του συζύγου, β) της αποδεδειγμένης προϋπάρχουσας ασθένειας του συζύγου με κίνδυνο στειρότητας ή κίνδυνο θανάτου, γ) της διακαούς διάθεσης του ζεύγους για απόκτηση τέκνων, δ) της ύπαρξης έγγραφης συναίνεσης του ζεύγους στην κρυοσυντήρηση και κατάψυξη του σπέρματος του συζύγου ακόμη και μετά το θάνατό του, για χρησιμοποίηση σε εξωσωματική γονιμοποίηση με το γεννητικό υλικό της συζύγου, που τέθηκε ενυπόγραφα από τους συζύγους σε προδιατυπωμένο έντυπο του Κέντρου Εξωσωματικής Αθηνών, ενώπιον της μάρτυρος και αρμόδιας υπαλλήλου του Κέντρου ……… και ε) της έλλειψης νομικών γνώσεων των συζύγων, αβίαστα συνάγεται ότι η αληθής βούληση του θανόντος συζύγου της αιτούσας και της ίδιας, ήταν η χρησιμοποίηση των μη αναλωθέντων κρυοσυντηρημένων σπερμάτων του να γίνει και μετά το θάνατό του, οποτεδήποτε ζητηθεί απ’ αυτήν για εξωσωματική γονιμοποίηση με το δικό της γεννητικό υλικό, η δε μη ύπαρξη συμβολαιογραφικού εγγράφου οφείλεται σε δικαιολογημένη άγνοιά τους, προϋπόθεση, την οποία, αν γνώριζαν, είναι βέβαιο ότι θα είχαν τηρήσει…»

ΜΠρΑθηνών 5759/2017 (Ασφ. Μ)

Το Δικαστήριο δέχτηκε ότι πιθανολογήθηκε ότι ο καθ’ ου η αίτηση εμφανίζεται συχνά στον τόπο εργασίας της αιτούσας – πρώην συντροφου του, αλλά και στην κατοικία της, υβρίζοντας αυτήν, καθώς και ότι εμφανίζει εκρήξεις θυμού, τις οποίες μάλιστα εκδηλώνει ενίοτε και ενώπιον του ανηλίκου τέκνου τους. Ανέκυψε επομένως, σύμφωνα με τη δικανική κρίση, επείγουσα ανάγκη προσωρινής ρυθμίσεως της καταστάσεως με τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων. Κατ’ ακολουθία των ανωτέρω, το Δικαστήριο απαγόρευσε προσωρινά στον καθ’ ου η αίτηση, να προσβάλλει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την αιτούσα στην προσωπικότητά της καθώς και να την παρενοχλεί στο χώρο της κατοικίας, όσο και στο χώρο της εργασίας της.

ΜΠρΛιβαδιάς 61/2017

Με την εν λόγω απόφαση, το Δικαστήριο ρύθμισε το δικαίωμα επικοινωνίας του αιτούντος – πατέρα με τις ανήλικες θυγατέρες του, ηλικίας 16 και 13 ετών, παρότι εκείνες κατά την επικοινωνία τους με το Δικαστή εξέφρασαν άρνηση να επικοινωνούν μαζί του, χωρίς όμως να του καταλογίζουν αρνητική συμπεριφορά απέναντί τους. Συγκεκριμένα, το Δικαστήριο δέχτηκε ότι ο αιτών είναι καλός και υπεύθυνος πατέρας και ενδιαφέρεται για την οικογένεια και τα τέκνα του, και απέδωσε την αρνητική στάση των ανηλίκων τέκνων απέναντι στο πρόσωπό του, στον ψυχολογικό πόλεμο που έχει ανοίξει και εξακολουθεί να μαίνεται μεταξύ των διαδίκων, στην δικαστική διαμάχη από το καλοκαίρι του 2016 την οποία παρακολουθούν τα ανήλικα τέκνα των διαδίκων και με την παρουσία τους στο δικαστήριο, σε συνδυασμό με τον κλειστό χαρακτήρα του αιτούντος. Ειδικότερα, έγιναν δεκτά τα εξής: «…οι ανήλικες θυγατέρες τους, που έχουν ταυτιστεί και λόγω του φύλου τους με την καθ’ ης μητέρα τους, με την οποία έχουν καλή επικοινωνία και της συμπαραστέκονται, απομακρύνθηκαν ψυχικά από τον πατέρα τους, τον οποίο αρνούνται να δουν επειδή τον θεωρούν υπαίτιο για τις μεταξύ τους σχέσεις. Να σημειωθεί ότι ο αιτών είναι υπεύθυνος και καλός πατέρας που ενδιαφέρεται για την οικογένειά του και τα παιδιά του, ωστόσο δεν έχει καταφέρει εν μέσω των προφορικών – συναισθηματικών του προβλημάτων ιδίως στη σχέση του με την καθ’ ης, να βρει δίαυλο επικοινωνίας με τις ανήλικες θυγατέρες τους, οι οποίες πρέπει να σημειωθεί ότι είναι ώριμα και συγκροτημένα παιδιά για την ηλικία τους και με καλές επιδόσεις στο σχολείο τους. Παρότι οι τελευταίες εξέφρασαν την άρνησή τους να επικοινωνούν με τον πατέρα τους, δεν είχαν να του καταλογίσουν παρά μόνο την αδυναμία του να «επικοινωνήσει» μαζί τους και να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του γι’ αυτές. Ωστόσο κατά την κρίση του δικαστηρίου η επικοινωνία με τον αιτούντα πατέρα τους θα επηρεάσει θετικά την ομαλή ψυχοπνευματική τους ανάπτυξη και την προσωπικότητά τους και ως εκ τούτου κατά την κρίση του δικαστηρίου πρέπει να ρυθμιστεί το δικαίωμα επικοινωνίας του αιτούντος με τις θυγατέρες του γιατί είναι προς το συμφέρον αυτών. Συνακόλουθα πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση του αιτούντος και να ρυθμιστεί το δικαίωμα επικοινωνίας με τα ανήλικα τέκνα του…».

Επιπροσθέτως, με την εν λόγω απόφαση έγινε δεκτό ότι υπήρξε συμβολή του αιτούντος κατά ποσοστό 76% στην αύξηση της περιουσίας της καθ’ ης – εν διαστάσει συζύγου του, που προήλθε από την απόκτηση της κοινής συζυγικής οικίας αποκλειστικά στο όνομά της, και του χορηγήθηκε άδειας εγγραφής δεύτερης προσημείωσης υποθήκης στο ακίνητο της καθ’ ης. Στο σκεπτικό της απόφασης σημειώνονται τα εξής: «…Η αξίωση εκ της ΑΚ 1400 πριν από την αμετάκλητη λύση ή ακύρωση του γάμου αλλά και πριν την παρέλευση τριετίας από το χρόνο διάστασης των συζύγων είναι δικαίωμα το οποίο πηγάζει απευθείας από το νόμο και όχι από δικαιοπραξία και συνεπώς κατά νομική ακριβολογία δεν πρόκειται για δικαίωμα υπό αίρεση δικαίου, το οποίο πριν την αμετάκλητη λύση του γάμου ή την παρέλευση τριετίας από τη διάσταση των συζύγων είναι ανολοκλήρωτο, ατελές και συνεπώς μη δικαστικώς επιδιώξιμο. Έτσι κατ’ αποτέλεσμα πριν συντελεσθούν τα γεγονότα αυτά ο σύζυγος έχει απλώς δικαίωμα προσδοκίας το οποίο δεν εξομοιώνεται προς το υπό αίρεση δικαίωμα οπότε δεν είναι δυνατόν ο μέλλων δικαιούχος σύζυγος να εγείρει σχετική αγωγή ούτε και με την επίκληση της ΚΠολΔ. Ωστόσο υφίσταται δικαίωμα προσδοκίας το οποίο προστατεύεται και προσωρινώς (βλ. Γεωργίου Ασφαλιστικά Μέτρα II Ερμηνεία κατ’ άρθρο 682 ΚπολΔ σελ 38- 39)…»

ΜΠρΒόλου 147/2018 (Ασφ. Μ.)

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο αιτών ζήτησε να ρυθμιστεί προσωρινά το δικαίωμα επικοινωνίας του με τα ανήλικα τέκνα του, τα οποία διαμένουν με τη μητέρα τους, επικαλούμενος επείγουσα περίπτωση. Το Δικαστήριο δέχτηκε ότι κατά τους τελευταίους δεκαοκτώ τουλάχιστον μήνες έχει διακοπεί η προσωπική επικοινωνία του αιτούντος με τα τέκνα του, τα οποία έχουν αποξενωθεί από τον πατέρα τους και οι ψυχικοί και συναισθηματικοί δεσμοί τους με αυτόν έχουν διαρραγεί, όπως τούτο διαπιστώθηκε και κατά την επικοινωνία του συγκροτούντος το Δικαστήριο τούτο Δικαστή με τα ανήλικα τέκνα. Υπ’ αυτά τα δεδομένα, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν συντρέχει επείγουσα περίπτωση, που κατ’ άρθρο 682 § 1 ΚΠολΔ είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την λήψη ασφαλιστικών μέτρων, αφού από τη διακοπή της επικοινωνίας του αιτούντος με τα τέκνα του παρήλθε σημαντικό χρονικό διάστημα (18 και πλέον μηνών), χωρίς ο αιτών να επιδιώξει τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων για προσωρινή ρύθμιση του δικαιώματος επικοινωνίας του με τα ανήλικα τέκνα του. Κατ’ ακολουθίαν τούτων, το Δικαστήριο απέρριψε την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, κρίνοντας ότι η αδικαιολόγητη και μακράς διάρκειας καθυστέρηση άσκησης της υποδηλώνει έλλειψη επείγουσας περίπτωσης (βλ. ΜΠρΘεσ 3086/2016, ΜΠρΠειρ 323/2015 και 2150/2014 τ.ν.π. ΔΣΑ, ΜΠρΡοδ 1447/2007 τ.ν.π. ΝΟΜΟΣ).

Περαιτέρω, το Δικαστήριο απέρριψε την ανταίτηση της καθής η αίτηση – μητέρας των ανηλίκων τέκνων, την οποία άσκησε προφορικώς στο ακροατήριο, επικαλούμενη επείγουσα περίπτωση, και με την οποία ζήτησε, υπό την ιδιότητά της ως έχουσα την επιμέλεια των ανηλίκων τέκνων της, δηλαδή ως νόμιμη εκπρόσωπος αυτών, να της επιδικαστεί προσωρινά διατροφή για λογαριασμό τους. Ειδικότερα, στο σκεπτικό της απόφασης σημειώνεται ότι «…στις δίκες επικοινωνίας ανηλίκων, ενάγοντες ή εναγόμενοι (αιτούντες ή καθών) δεν είναι οι ανήλικοι, αφού δεν είναι αυτοί υποκείμενα του επιδίκου δικαιώματος, αλλά ατομικά εκείνοι, οι οποίοι αξιώνουν ή έναντι των οποίων αξιώνεται το εν λόγω δικαίωμα επικοινωνίας, δηλαδή οι γονείς συνήθως των ανηλίκων. Επομένως, στην παραπάνω αίτηση περί επικοινωνίας του αιτούντος με τα ανήλικα τέκνα του, διάδικοι είναι ατομικά ο αιτών πατέρας τους και η καθής μητέρα τους. Στην υπό κρίση ανταίτηση όμως της καθής κατά του αιτούντος περί επιδικάσεως προσωρινής διατροφής για τα ανήλικα τέκνα τους, υπό την ιδιότητα αυτής ως έχουσας την επιμέλεια αυτών, ήτοι ως νομίμου εκπροσώπου τους, διάδικοι είναι τα ανήλικα τέκνα, τα οποία απλώς εκπροσωπούνται από την καθής – ανταιτούσα, και ο αιτών – καθού η ανταίτηση…» Συνεπώς, το Δικαστήριο απέρριψε την εν λόγω ανταίτηση ως απαράδεκτη, διότι δεν υφίσταται η επιβαλλόμενη ταυτότητα προσώπων αιτήσεως και ανταιτήσεως για την άσκηση της τελευταίας.(Δ. Κράνης, Ζητήματα ανταίτησης στη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ΝοΒ 2015, ιδίως σελ. 1435-1436, όπου και παραπομπές στη νομολογία και θεωρία).

ΜΠρΑθηνών 3424/2018 (Ασφ. Μ.)

Στην συγκεκριμένη περίπτωση το Δικαστήριο έκρινε επί της αιτήσεως του μη έχοντος την επιμέλεια πατέρα του ανηλίκου τέκνου, για παράδοση του διαβατηρίου του τελευταίου, κατά την άσκηση του δικαιώματος επικοινωνίας, προκειμένου να μεταβεί κατά το διάστημα της επικοινωνίας του με το τέκνο στο εξωτερικό για ταξίδι αναψυχής. Πιο συγκεκριμένα, το Δικαστήριο έκρινε ότι πιθανολογήθηκε ότι ο αιτών έχει προγραμματίσει ταξίδι στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Euro Disney – Disneyland, μαζί με την ανήλικη κόρη του, κατά τις θερινές διακοπές και δη κατά την περίοδο από 17 Αυγούστου έως 1 Σεπτεμβρίου του έτους 2018, ήτοι σε ημέρες κατά τις οποίες έχει δικαίωμα, με βάση την υπ’ αριθμ. 466/2017 απόφαση αυτού του Δικαστηρίου, να ασκήσει το δικαίωμα της επικοινωνίας του με το ανήλικο τέκνο του. Το Δικαστήριο έκρινε ότι : “…Δεν συντρέχει κανένας απολύτως κίνδυνος για το ανήλικο τέκνο από τη μετάβασή του με τον πατέρα του στην πόλη του Παρισιού, προκειμένου να επισκεφθεί τον ως άνω προορισμό, ο οποίος, με βάση και τα διδάγματα της κοινής πείρας, αποτελεί πόλο έλξης πολλών παιδιών στην ηλικία του ανηλίκου τέκνου των διαδίκων. Άλλωστε, δεν πιθανολογήθηκε ότι υπάρχει οποιαδήποτε απαγόρευση στον αιτούντα πατέρα να μεταβεί με το ανήλικο τέκνο του στο εξωτερικό, ενώ με την ως άνω απόφαση με την οποία ορίσθηκε το δικαίωμα επικοινωνίας δεν ορίσθηκε κάποιος συγκεκριμένος τόπος ως τόπος όπου θα πραγματοποιείται η εν λόγω επικοινωνία. Σε κάθε δε περίπτωση αποτελεί δικαίωμα του δικαιούχου της επικοινωνίας γονέα να εκτελέσει αυτήν σε οποιονδήποτε τόπο, εφόσον τούτο δεν είναι αντίθετο προς το συμφέρον του τέκνου και δεν προκύπτει κάποιος κίνδυνος γι’ αυτό, γεγονότα τα οποία δεν πιθανολογήθηκαν εν προκειμένω, όπως ήδη εκτέθηκε ανωτέρω…’’ Συνεπώς, ενόψει των ανωτέρω και της συντρέχουσας επείγουσας περίπτωσης, το Δικαστήριο υποχρέωσε την καθ’ ης η αίτηση μητέρα του ανήλικου τέκνου να παραδώσει προσωρινά στον αιτούντα το διαβατήριο του ανηλίκου τέκνου τους, προκειμένου το τελευταίο να μεταβεί με τον αιτούντα πατέρα του, κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ 17ης Αυγούστου και 1ης Σεπτεμβρίου, στο Παρίσι και συγκεκριμένα στη Euro Disney – Disneyland, ενώ υποχρέωσε τον αιτούντα, κατά την παράδοση του τέκνου στην οικία της καθ’ ης η αίτηση μητέρας του, κατά το ανωτέρω καταληκτικό χρονικό σημείο, να της παραδώσει και το διαβατήριο.

Σημειώνεται, όμως, πως στην υπ’ αριθμ. 3888/2018 ΜΠρ (Ασφ.Μ.) Αθηνών το αίτημα του αιτούντος-πατέρα να λάβει μέσω της διαδικασίας των ασφαλιστικών μέτρων άδεια να μεταβεί στην Αίγυπτο με την θυγατέρα του προκειμένου η τελευταία να αποκτήσει επαφή με τους λοιπούς συγγενείς του και τον πολιτισμό της Αιγύπτου απορρίφθηκε, καθώς κρίθηκε πως τα επικαλούμενα γεγονότα δεν θεμελιώνουν επείγουσα περίπτωση.

ΜΠρΛαμίας 295/2017 (Ασφ. Μ.)

Το Δικαστήριο ανέθεσε προσωρινά την επιμέλεια των ανήλικων τέκνων, αγοριού 7 ετών και κοριτσιού 4 ετών, στον πατέρα τους, επειδή η μητέρα τους νοσηλεύθηκε και διαγνώσθηκε με ψυχωσική διαταραχή και σε προηγούμενο χρονικό διάστημα, όταν της είχε ανατεθεί προσωρινά η επιμέλεια, παρεμπόδιζε συστηματικά την επικοινωνία του πατέρα με τα τέκνα. Ειδικότερα το Δικαστήριο έκρινε ότι, παρότι η μητέρα των ανηλίκων τέκνων αγαπά και επιθυμεί να τα φροντίσει, δεν είναι σε θέση να διακρίνει το συμφέρον αυτών, με αποτέλεσμα να παρατείνει έκρυθμες καταστάσεις και σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιεί τα ανήλικα ως μέσο για να εκτονώσει την προσωπική οργή, που τρέφει για τον σε διάσταση σύζυγο της και πατέρα των ανήλικων (αιτούντα). Περαιτέρω, εκτιμώντας ότι η μητέρα των ανηλίκων τέκνων δεν περιέλαβε στην αίτησή της αίτημα επικοινωνίας της με αυτά, σε περίπτωση απόρριψης του αιτήματος ανάθεσης της επιμέλειας τους στην ίδια, και ότι το Δικαστήριο μπορεί να προβεί και αυτεπαγγέλτως στη ρύθμιση της επικοινωνίας σε κάθε απόφαση σχετιζόμενη με την άσκηση της γονικής μέριμνας, δηλαδή ακόμη και χωρίς να υποβληθεί σχετικό αίτημα εκ μέρους των γονέων, εφόσον η ρύθμιση επιβάλλεται από λόγους αναγόμενους στο συμφέρον του τέκνου (Πουλιάδη στον ΑΚ Γεωργιάδη-Σταθόπουλου άρθρο 1520 αρ. 7, ΜονΠρΘεσ 45731/2006, ΤΝΠ Νόμος), το Δικαστήριο ρύθμισε προσωρινά το δικαίωμα της επικοινωνίας της μητέρας των ανηλίκων τέκνων με αυτά, κρίνοντας ότι «…θα αποβεί επωφελής και σύμφωνη με το συμφέρον αυτών, ώστε να διατηρήσουν τη σχέση τους με τη μητέρα τους, αλλά παράλληλα να προστατευτούν από ακραίες καταστάσεις, όπως αυτές που έχουν συμβεί στο κοντινό παρελθόν…».-

ΜΠρΠατρών 526/2018

Το Δικαστήριο ρύθμισε με την συγκεκριμένη απόφαση το δικαίωμα επικοινωνίας της ενάγουσας με το ανήλικο εγγόνι της. Ειδικότερα, το Δικαστήριο δέχτηκε ότι η εναγομένη ως αποκλειστικώς ασκούσα εκ του νόμου τη γονική μέριμνα του ανήλικου τέκνου της, κατοικεί μαζί μ’ αυτό στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., ενώ διαμένουν, όταν επιστρέφουν στην Ελλάδα, στην ευρισκόμενη στην Πάτρα πατρική της οικία. Περαιτέρω, αποδείχτηκε ότι ο πατέρας του ανήλικου τέκνου έχει προβεί στην εκούσια αναγνώριση του ως πατέρας αυτού, με αποτέλεσμα το τελευταίο να εξομοιούται προς τέκνο γεννημένο εντός γάμου. Επομένως, το Δικαστήριο έκρινε ότι η ελληνικής ιθαγένειας και κατοικούσα στην Πεύκη Αττικής ενάγουσα, ως γιαγιά της πατρικής γραμμής του ανήλικου τέκνου, διατηρεί το δικαίωμα της προσωπικής επικοινωνίας αυτής με τον ανήλικο εγγονό της, η οποία συμβάλλει στην ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητας του τελευταίου. Το Δικαστήριο έκανε δεκτή την αγωγή, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι «…Το συμφέρον της ομαλής ψυχικής και συναισθηματικής ανάπτυξης του προμνημονευθέντος ανήλικου τέκνου περιλαμβάνει εν άλλοις λόγοις την επικοινωνία με τη γιαγιά της πατρικής του γραμμής κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην αποξενωθούν καινά μην καταστεί επαχθής για την ψυχική υγεία του τέκνου η απομάκρυνση του από εκείνη, που το αγαπά. Αποβαίνει έτσι άνευ αντικειμένου η υποχρεωτική επικοινωνία του δικάζοντος Δικαστηρίου με το προειρημένο ανήλικο τέκνο, προκειμένου το τελευταίο να εκφρασθεί σχετικά και να ληφθεί υπόψη η γνώμη του (ά. 612 ΚΠολΔ), ενώ δε συντρέχει οποιοσδήποτε λόγος αποκλεισμού της εν θέματι επικοινωνίας…»

ΜΠρ(Ασφ.Μ.)Αθηνών 8255/2018

Η εν λόγω απόφαση δέχτηκε ότι το γεγονός ότι η καθής η αίτηση-μητέρα των ανηλίκων τέκνων διατηρούσε εξωσυζυγικό δεσμό, δεν επαρκούσε για να διαμορφώσει το Δικαστήριο τη δικανική πεποίθηση περί ακαταλληλότητας της για την άσκηση της επιμέλειας τους, εφόσον δεν πιθανολογήθηκε ότι εξαιτίας του εν λόγω γεγονότος παραμελούσε τη φροντίδα και την ανατροφή των τέκνων. Έτσι μετά μετά την έκδοση συναινετικού διαζυγίου έλαβε χώρα εκ νέου ανάθεση της επιμέλειας ανηλίκων (προπηνιακής ηλικίας) τέκνων στη σύζυγο, η οποία μετεγκαταστάθηκε μόνιμα στην Καβάλα, ενώ ο τόπος διαμονής του πατέρα είναι η Αθήνα.

Επιπλέον, το Δικαστήριο ρύθμισε το διακαίωμα επικοινωνίας των ανήλικων τέκνων με τον αιτούντα-παρτέρα τους, κρίνοντας ότι τα ανήλικα τέκνα, λόγω της πολύ μικρής ηλικίας που βρίσκονται, θα υποστούν έντονη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία κατά τις συνεχείς μεταβάσεις τους από την Καβάλα, όπου διαμένουν με την μητέρα τους, στην Αθήνα, όπου διαμένει ο αιτών, κάθε πρώτη και τρίτη Παρασκευή εκάστου μηνός. Για το λόγο αυτό το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η επικοινωνία του αιτούντος με τα εν λόγω τέκνα του θα διεξάγεται προσωρινά κατά τις ημέρες αυτές, με έξοδα και δαπάνες της καθής η αίτηση, είτε στην Αθήνα, είτε στην Καβάλα, όπου αυτός (αιτών) θα μεταβαίνει για το σκοπό αυτό, προκειμένου να αποφευχθούν οι συνεχείς μετακινήσεις των τέκνων.

ΤρΕφ Δυτικής Μακεδονίας 2/2017

Η αγορά διαμερίσματος με χρήματα του συντρόφου προσώπου, που βρίσκεται σε ελεύθερη ένωση (συζεί, δηλαδή, χωρίς γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης με άλλο πρόσωπο), μπορεί να θεωρηθεί πως συνιστά αδικαιολόγητο πλουτισμό. Στην συγκεκριμένη υπόθεση κρίθηκε ότι, λόγω του μεταξύ τους δεσμού εμπιστοσύνης, η ενάγουσα πίστευε βάσιμα ότι παρέχοντας τα χρήματα στον σύντροφό της θα εξασφαλιζόταν η συμβίωση και η διαμονή τους εφ’ όρου ζωής ως ζευγάρι στο διαμέρισμα αυτό, κατά δε την ημέρα του θανάτου του συντρόφου της έληξε η νόμιμη αιτία, για την οποία δόθηκαν τα χρήματα.

Ασκούμενη Δικηγόρος

Ελευθερία Αγγελούδη